یادداشت اختصاصی یک مددکار اجتماعی | دست مددکاران اجتماعی در امور بیمارستانی باز نیست و مدیریت بیمارستانی اغلب متوجه نقش مهم مددکاران اجتماعی نیستند

توسعه مطلوب وضعیت سلامت در جامعه در گرو بهبود شرایط بهداشتی درمانی افراد جامعه قرار دارد. سلامت مقوله ای است که از ابعاد گوناگون زیستی، روانی و اجتماعی به آن نگریسته شده و برای دستیابی به شرایط بهینه می بایست تمامی عرصه های سلامت را مورد توجه قرار داد. مددکاری اجتماعی حرفه ای تأثیرگذار در بهبود وضعیت سلامت جوامع است. حضور مددکاران اجتماعی در نظام سلامت و بهداشتی درمانی کشور به چندین دهه قبل برمی‌گردد و در اکثر بیمارستان ها و بخصوص بیمارستان های دولتی، بخشی تحت عنوان مددکاری اجتماعی وجود داشته و دارد، اما نوع نگاه سیاست‌گزاران نظام بهداشتی درمانی ایران به حرفه مددکاری اجتماعی در بیمارستان ها، غالباً در ارائه حمایت های صرفاً مادی (در قالب تخفیف هزینه) و یا ارائه خدمات ارجاعی خلاصه شده است. در حالی که حرفه مددکاری اجتماعی در راستای درمانگری اجتماعی، اقدامات تخصصی و فراگیرتری را دارد. مددکار اجتماعی فردی است که هدف او در حوزه بهداشت و درمان بالا بردن کارکرد اجتماعی افراد و گروهها است، پزشک درمان می کند و مددکار اجتماعی در برنامه پیشگیری، درمان و پیگیری بعدی بیماری مشارکت دارد. مهمترین وظیفه مددکاران اجتماعی در مراکز درمانی، ارتباط‌ گیری با بیمار و خانواده او از لحظه پذیرش بیمار تا پس از ترخیص او و شرکت در روند درمان بیمار است. رسالت بیمارستانها پیگیری سلامت اجتماعی مراجعین است، این مسوولیت سلامت اجتماعی را مددکاران اجتماعی می‌توانند در بیمارستان‌ها پیگیری کنند. زمانی که فرد بیمار می‌شود، افراد خانواده نمی‌توانند حمایت لازم را از وی انجام دهند اما مددکاران اجتماعی می‌توانند به طور فعال وارد شده و بیماران را حمایت کنند. متأسفانه دست مددکاران اجتماعی در امور بیمارستانی باز نیست و مدیریت بیمارستانی اغلب متوجه نقش مهم مددکاران اجتماعی نیستند. بدیهی است مددکار اجتماعی، زمانی می تواند به وظیفه خود عمل کند که سازمان متبوعه او به نقش او واقف باشد و بسترهای لازم را برای فعالیت هرچه بهتر او فراهم آورد.

نویسنده: ماندانا جواهری | مسئول انجمن مددکاران اجتماعی ایران شعبه کرمانشاه
پایگاه اطلاع رسانی مددکاران اجتماعی ایران